Verzopen in de outback

Op het vliegveld van Alice Springs werd ik aangesproken door de chauffeur van het shuttlebusje. Hij dacht al te zien dat ik Nederlandse was. Blijkbaar kwam hij zelf uit Vaals en is al 6 maanden in Alice Springs. Hij is muzikant in kroegjes, werkt als tourguide voor the Rock tours en rijdt het shuttlebusje dus. Ze zijn ook echt overal want op kantoor van de tour zaten ook 2 NL meiden.
Na in het hostel aangekomen te zijn ben ik richting het centrum gelopen. De temperatuur was echt wel weer wennen na de laatste weken in Melbourne. Hier is het zo'n 38 graden en uiteraard erg droog. Ben naar een look out over de stad gelopen en beetje winkeltjes bekeken. Na het boodschappen doen voor de trip stond ik op een taxi te wachten toen iemand aanbood om me een stukje mee te nemen. Dit kwam mooi uit want ik liep al ruim 4 uur rond en naar het hostel zou nog 20 min zijn. Dit met oa boodschappen als 3 liter water en een zak appelen.
's Avonds m'n verslag van Melbourne en de Great Ocean Road afgemaakt en op tijd naar bed gegaan.
De pick up voor mijn 3 daagse outbacktour was namelijk de volgende dag om 6 uur 's ochtends. Na iedereen opgehaald te hebben gingen we op weg. Een groep van 20 met een Nederlander, een Belg, een Zwitsers stel, wat Aziaten (gelukkig niet de vervelende) en natuurlijk Duitsers. En niet te vergeten Sam de Nieuw Zeelander als onze gids haha.
Het is zo'n 6 uur rijden naar de Kings Canyon, in het begin is het nog gaaf om te zien dat je in de dessert rijdt met niks dan droogte, bomen en rood zand maar na een half uur heb je dat ook wel gehad en lag bijna iedereen nog maar even te slapen.
Onderweg zijn we een paar keer gestopt om de beentjes te strekken en te plassen op de grootste toilet dat ik ooit gezien heb; de woestijn.
Ook moesten we elkaar in de bus een beetje leren kennen dus kregen we een whiteboard marker om op de ramen te tekenen. We moesten onze naam en waar we vandaan kwamen opschrijven met een mooie tekening erbij. Het grappige is dat je wel gelijk in gesprek raakt want een meisje naast me was ook Nederlands, dat hoorde ik al gelijk aan d'r accent maar ze was van mij best verbaasd.

De eerste stop Kings Canyon. Er zijn meerdere wandelingen die je daar kunt doen. Normaal gesproken doe je met deze tour die van 3,5 uur helemaal omhoog maar omdat het over de 38 graden was waren alle lange tracks dicht en alleen die van een uur kon je doen, pffff! Meer dan genoeg in die warmte. Het is voor het eerst in jaren dat het afgesloten is maar volgens de gids is dat een goede zaak. Er zijn veel mensen die daar lopen en te weinig drinken en uitgedroogd raken. De ambulance moet dan komen en wordt je naar Kings Creek Station gebracht, vanaf daar met de heli terug naar Alice Springs. Misschien mooie trip maar het kost je zo’n 8000 dollar.
Het was verschrikkelijk warm en ik was erg blij met m'n vliegennet dat ik van m'n kamergenootje de avond daarvoor had gekregen. (Zij kwam nl net terug) Maar de wandeling was het zeker waard!! Erg mooi om te zien en Sam maakte het leuk door af en toe te stoppen en wat te vertellen over de bomen en later over hoe de Canyon ontstaan is. Heel vroeger was het oceaan, uiteindelijk in de ijstijd is dat in 2 lagen bevroren. Door de druk daarvan is het zand steen geworden en gebarsten en kreeg je zo de Canyon. Uiteindelijk is het ijs gesmolten en is het zelfs nog veranderd in een tropisch regenwoud. Heel lastig voor te stellen als je daar nu loopt en ziet hoe droog het is.
Ook vertelde Sam dat de Grand Canyon in Amerika helemaal geen Canyon is maar een Gorge omdat het gevormd is door de rivier de Colorado. Ik kan me dat niet herinneren van onze trip maar misschien weten pa en ma dat wel. Of Michael want jij onthoudt altijd de stomste dingen en anders weet je het nog wel van een aflevering van ‘Bassie en Adriaan’ ;)
Omdat we nu tijd over hadden zijn we gestopt bij Kings Creek station waar we heerlijk konden zwemmen in hun zwembad en daarna ook douchen.
Daarna was het nog kampvuurhout langs de weg verzamelen en uiteraard bier halen.
In het donker aangekomen op onze kampeerplek was het kampvuur maken en koken. Dit was echt een plek met niks!! Slapen in de swag, een soort slaapzak van tentzeil waar je met je slaapzak in gaat, en plassen in de bosjes met je zaklamp in je mond om nog wat te kunnen zien.
Het was vrij warm dus heb ik bovenop m'n swag gelegen. Helaas was het best bewolkt dus de hoeveelheid sterren viel tegen.
Rond half 6 werden we gewekt om te ontbijten en in te pakken. Even gestopt bij het kamp voor die avond in de buurt van de uluru rock om te kunnen douchen terwijl Sam in het dorpje wat dingetjes moest doen.
Daarna op weg naar Kata Tjuta (de Olga's) voor een wandeling in de 'Valley of the winds'. De Aboriginals zijn de officiële eigenaren van dit National park, zij noemen het Anangu land. Kata is veel en Tjuta is winden, vandaar valley of the winds. En er was inderdaad veel wind op het eind punt, het wordt echt vanuit de vallei tussen de 2 bergen ingezogen en met kracht doorgestoten.
Het hoogste punt is rond de 500 meter en het hele gebied is zo’n 34 vierkante meter.
Het is echt weer bijzonder prachtig!
In de winter als het regent loopt het water naar beneden in scheuren in de berg. Het wordt ’s nachts onder nul dus bevriest het water, in de zomer ontdooit het weer en zet het gesteente uit. Zo ontstaan de 'gaten' in de berg, er vallen stukken naar beneden. Dit gebeurt 's nachts meestal.
Het hele gebied is ontstaan toen Australië ontstond. Eerst was het namelijk stukken van Antarctica, zuid Amerika en Afrika. De aardkorsten schoven tegen elkaar en schoven omhoog; ontstaan van een gebergte. Alle wolken en het weer hangt boven de berg, veel regen wast alles naar beneden. Vooral het zware, dan krijg je een grote berg van stenen en bij de rivier komen lagen van modder en zand.
Kata Tjuta zijn de stenen aan elkaar geplakt met modder. En de Uluru zijn lagen op lagen van zand en zandsteen en door de ijstijden werd het op elkaar gedrukt tot het steen is. Door de zee is er 2,5 km zand op het land gekomen en de uluru is verdwenen. Vandaag de dag is er wat zand verdwenen maar lang niet alles. De uluru is boven de grond 348m hoog, maar onder de grond zit nog zo'n 6km.
De grond in de woestijn en dus ook de berg is rood door al het ijzer dat in de grond zit, door een chemische reactie met de zon wordt het rood, het is eigenlijk gewoon roestende grond.

De gids vertelden ons ook hoe het gebied volgens de Aboriginals is ontstaan, maar wel in een kinderverhaal. De volwassen verhalen mogen ons niet verteld worden omdat we volgens de Aboriginals vanwege ons kennis allemaal nog kinderen zijn.
Kort gezegd waren er volgens de Aboriginals vroeger 2 kinderen in een modderpoel aan het spelen en net zoals wij vroeger op het strand bergjes aan het maken waren. Ze wilden alleen modder en plaatsten alle stenen aan de linkerkant. Zo ontstond er een gebergte van stenen aan elkaar geplakt met modder (Kata Tjuta) en rechts ervan een moddergebergte (Uluru).

Uiteindelijk aangekomen op de 2e look out van de ‘Valley of the Winds’ hadden we een fantastisch uitzicht. Het was een hele zware wandeling van ruim 5,5km, klimmend en dalend over stenen sjouwend met 3 liter water, maar ook dit was zeker weer de moeite waard. Pap, als jullie deze zelfde tocht hebben gedaan, respect!!!
Na de lunch gingen we dan eindelijk naar Uluru. Onze gids heeft in Kakadu (bij Darwin) met Aboriginals geleefd en heeft daar zelfs een skin name (familienaam) dus het interesseert hem enorm en hij heeft er lang op gestudeerd. Het geluk dat wij dus hadden als gids is dat hij ons tijdens de trip super veel interessante dingen vertelde. Ik kan het ook echt niet allemaal herhalen. Wat hij ons wel vertelde is dat de Aboriginals het helemaal niet Uluru noemen maar Puli. Uluru is een puntje waar de heilige gebeurtenis plaatsvond van een jongen naar een man. Nadat ze 3 tot 4 jaar in de woestijn hebben moeten leven zonder iets. Dit doen ze als ze 12/13 zijn. Als ze dit overleven moeten ze de Uluru omhoog klimmen en worden ze 'bekroond' tot man. Maar toen de eerste westerling vroeg; 'wat is dat?' En naar dat puntje wees, zei de Aboriginal: 'Uluru'.
De hele rots heet 'Puli' dat de letterlijk vertaling heeft; 'The Rock'.
Wat dus ook wel weer betekent dat zelfs het kleinste steentje in de dessert Puli heet want de Aboriginals hebben maar weinig woorden in hun taal.
Misschien heb je wel eens gehoord dat je de Uluru kunt beklimmen. Eigenlijk wordt het afgeraden maar helaas is het nog niet verboden. Nadat Uluru namelijk slecht behandeld is door toeristen is het teruggegeven aan de Aboriginals maar nog wel met de Government als grote medezeggenschap. Zij willen het klimmen behouden voor de toeristen.
Onze gids vertelde dat het aantal klimmers nu rond de 20% van alle toeristen ligt en als dat zo een paar jaar blijft wordt het waarschijnlijk afgesloten.
Er zijn 3 belangrijke redenen waarom je niet zou moeten klimmen:
1) Je loopt omhoog over een heilig pad waar de Aboriginals hun hele leven naar toe werken om een man te worden. Het is hun huis waar wij zo even binnen walsen en omhoog lopen zonder daar over na te denken.
2) Na een zware tocht kom je boven en zijn er mensen die moeten plassen ed. Wat dus betekent dat er toeristentroep boven op de berg achtergelaten wordt. Als het regent spoelt het water dit naar beneden in 2 waterpoelen aan beide kanten van de berg. Die waterpools zijn ondertussen zo smerig dat zelfs woestijndieren er niet meer uit drinken omdat mensen letterlijk hun shit bovenop de berg dumpen. Erg respectloos!!
3) Het is erg gevaarlijk want je loopt gewoon los aan de berg omhoog. Er zijn zeker al 35 mensen naar beneden gevallen en overleden. Dan zijn er ook nog mensen die onderaan een hartaanval krijgen of naar beneden vallen en niet overlijden. In de Aboriginal cultuur is het zo dat als iemand op jouw land overlijdt het jouw schuld is. Dus als er iemand overlijdt is de rots de dag erna gesloten voor toeristen en komen de Aboriginals bij elkaar voor een 'sorry ceremonie'. Ze huilen eigenlijk nooit dus de mannen slaan zichzelf tot bloedens toe op hun voorhoofd en snijden hun wenkbrauwen open. De vrouwen maken sneeën in hun armen en benen. En beginnen dan voor je te zingen en te 'huilen'. Sam, onze gids, heeft het een keer mee mogen maken en het is echt hartverscheurend om te zien. Toch zijn er nog steeds idioten die het doen. De klim wordt ook zelfs als trip verkocht in Japan.
Verder heeft hij ons veel verteld over het leven van de Aboriginals en de verschillende grotten in de rots. Het is dus echt meer dan gewoon een rots en ik ben blij dat me dat door deze tour is duidelijk gemaakt, je kijkt er echt met andere ogen naar. Ook naar het Aboriginal volk zelf.
De Aboriginals die wij in Alice Springs zien zijn eigenlijk degene die ze over het algemeen in een slecht daglicht zetten. Zij zijn namelijk verstoten door de gemeenschap omdat ze een drank of drugs probleem hebben en niet meer te helpen zijn. Al 65.000 jaar leven en overleven de Aboriginals op hun eigen manier dat nooit verandert en dan komen wij en moeten ze ineens naar ons luisteren??
Na de Mala walk reden we naar het punt waar we de sunset zouden kunnen zien. De hele namiddag zag het er al uit dat het kon gaan regenen en voelden we soms wat spetters maar we besloten toch daar te koken. Toen we bijna klaar waren en net begonnen aan de afwas kwam het met bakken uit de hemel. In de stromende regen hebben we dus alles moeten opruimen in de trailer. Zeiknat zaten we in de bus en de sunset was er dus niet. Gelukkig sliepen we op een soort van camping met echte douches en toiletten en dus ook een afdakje boven ons. Een groot deel van de groep is in het washok gaan slapen maar nadat Sam een zeil had gespannen om de wind en regen van een kant tegen te houden besloten ik en 7 anderen dat we best buiten konden slapen.
Toen we wakker gemaakt werden regende het nog steeds, de sunrise zouden we dus ook missen. Hier baal ik enorm van wat dat zijn toch wel grote redenen dat je deze trip in eerste instantie boekt. Maar gelukkig bleef onze groep gezellig en optimistisch ingesteld (in tegenstelling tot m’n fraser island tour) en Sam maakte het ook allemaal zo leuk mogelijk voor ons. Blijkbaar zijn wij de 'gelukkige' 10% die regen hebben tijdens de tour. Na ontbeten te hebben gingen we onderweg naar de Uluru voor de 'base walk', helemaal rondom lopen. Met onderweg gekochte poncho's en goede moed gingen we op pad. Het had namelijk allemaal veel erger gekund. onderweg bij het benzinestation kwamen we een andere groep tegen van dezelfde organisatie en die hadden net hun eerste nacht erop zitten. Op dezelfde plek als waar wij onze eerste nacht hadden. Alles was nat bij hun, kleding, slaapzakken, swags. Daar was namelijk wel een klein afdakje maar gewoon op de grond dus dat is helemaal onder water gelopen. En dan moet je nog 2 dagen!!
Van die 10% zijn wij ook nog eens de gelukkige 2% die watervallen zien van de rock af. Sam doet dit al 4 jaar en heeft tegen de 200 tours gedaan, hij heeft nu voor de 5e keer watervallen gezien.
Zoals al eerder gezegd, de rots en grond is oranje door de zon op het ijzer in de grond. Door een chemische reactie op het water wordt Uluru zwart. Dit alles was toch heel apart om te zien.
Het rondlopen was ook een ervaring op zich. Gelukkig had ik m'n slippers aangedaan om m'n schoenen droog te houden want op veel plekken was het wandelpad overspoelt en moesten we op blote voeten door het water. Ik liep samen met Valerie, een Belgisch meisje, we hebben er 2,5 uur overgedaan en hadden de grootste lol. Hierna wat mensen gedropt op het vliegveld Ayers rock en terug naar Erldunda gereden om te lunchen. Dit was dezelfde plek als onze allereerste stop. Was best raar toen Sam zei dat het pas 2 dagen geleden was dat we daar de eerste stop maakten. Sinds die tijd hebben we zoveel gedaan en beleeft.
Hierna zijn we nog gestopt op een camelfarm waar we uiteraard kamelen en baby kamelen zagen. Ook kon je een kamelenritje doen. Ik heb me kapot gelachen samen met Inge op dat beest. Misschien had het er ook wel ergens mee te maken dat we in de bus ernaartoe het overgebleven bier hebben gedronken ;) Verder waren er kangaroos, lama's en een getemde dingo die je kon aaien. Helaas kwamen de Joey's niet uit de buidel van hun moeder.
Om ons nog iets meer te testen tijdens deze trip kregen we problemen met de bus. 's Ochtends ging het al mis met de koppeling en was het heel lastig schakelen. Toen we weggingen bij Uluru hadden we al geen achteruit meer en ook de 1e versnelling ging lastig. Toen we bij de kamelen farm het erf op reden moest hij schakelen en ging de koppeling helemaal kapot. Dus moest er een nieuwe bus gebracht worden maar het was nog zeker een uur van Alice vandaan. Omdat we niet te laat in Alice Springs wilden aankomen besloten we om de nieuwe bus tegemoet te rijden. De eigenaar van de farm heeft een beetje liggen knutselen onder de auto en uiteindelijk heeft hij ons met de ute (auto's hier) een zetje tegen de trailer gegeven zodat we konden wegrijden in z'n 2. Vanuit daar zonder koppeling in z'n 3 en 4. Het was een erg grappig moment, iedereen ging steeds klappen als het lukte. Rijdend in de 4e versnelling zijn we richting Alice gegaan tot we de nieuwe bus tegenkwamen, halverwege overgestapt en afgezet in het hostel na een laatste groepsfoto bij het Alice Springs sign. Lekker uitgebreid gedoucht en weer eens lekker optutten. Tijd voor een avondje uit met bijna de gehele tour familie. Voor ik aan de tour begon zag ik op facebook dat Bavo ook onderweg was naar Alice Springs dus is ook even gekomen zodat we lekker bij konden kletsen.
Eerst in de Rockbar gezellig gegeten en daarna nog wat verschillende kroegjes afgegaan met een kleiner deel van de groep. Om de een of andere reden was ik weer een van de laatste om naar huis te gaan dus lag ik rond 3 uur in bed en om 8.30 werd ik al weer opgehaald voor mijn vlucht naar Perth.

Tijd voor het laatste onderdeel van mijn geweldige reis! De tijd is echt voorbij gevlogen, 6 maanden is echt veel te kort ;)