Rainbow Beach en Fraser Island

Zo het verslag van de fantastische Frasertour. Weet eigenlijk niet eens waar ik moet beginnen haha.
Uhm het begin, op donderdag hebben we een 2 uur durende instructie gekregen met video en al over Fraser Island. Wat je niet moet doen, wat je wel mag doen. Hoe je de 4x4 moet rijden en wat je mee moet nemen. We moesten onze eigen drank meenemen en eten was allemaal verzorgd, behalve als je extra chips ofzo wilde.

We werden in 4 auto’s ingedeeld, 8 personen per auto. Ik zat met 2 Nederlanders (Ruud en Kelly, 1 Engelse, 2 Oostenrijkse en 2 Duitsers. De 4 meiden uit Duitsland en Oostenrijk waren (netjes gezegd) niet de leukste om 3 dagen mee op te trekken. Als eerste naar het eten grijpen, zeuren over het volume van de muziek in de auto (stond echt niet hard) Continu in eigen taal praten.
Maar even terug naar het begin, vrijdagochtend moesten we om half 8 klaar staan. We kregen al het eten voor alle dagen en moesten de lijst checken of alles er was. Koelkast dingen gingen in een grote eski waar we ijs in gooide en we hadden een andere voor onze drank. Alles was per auto dus in dat groepje ging je ook koken enzo.
De enige man in onze auto werkt bij de landmacht en had vaker in 4 wheel drives gereden dus we lieten hem eerst rijden. Ik had nog pilletjes gehaald omdat ik in de Greyhound al zo ziek werd maar vraag me af hoeveel het geholpen heeft.
Eerst naar de rand van Rainbowbeach gereden, met de ferry naar Fraser Island, veel gereden over het strand. Een paar keer gestopt als de gids iets wilde laten zien. Zo hebben we schelpen open gemaakt waar vis in zat dat je kon eten, beetje oesterachtig. En zijn we gestopt bij een gestrand schip dat met de oorlog gebruikt is al hospital en een luxe passagiersschip is geweest tussen Nieuw Zeeland en Australie. Het is gestrand omdat het naar Japan gesleept werd omdat er het een en ander gerepareerd moest worden en de kabel brak. Even later ergens gestopt voor lunch en daarna helemaal landinwaarts gereden naar Lake Mackenzie. Het landinwaarts was echt wel gaaf. Mooie bomen, bijna alsof je door een regenwoud reed. Echt super hobbelig en met los zand dus dat was leuk voor mijn maag. Helaas was het weer ons niet echt goed gezind dus dan blijf je niet uren liggen natuurlijk. Ben er wel even ingegaan! Het stuk van het meer tot we weer op het strand waren heb ik gereden, dat was wel echt gaaf om te doen.
Na Lake Mackenzie kon Sam het tasje met marsmellows, dorito’s, appels en continu koekjes niet meer vinden. Eenmaal op het kamp hebben we alles doorzocht en kwamen we tot de conclusie dat ze bij het meer uit de auto gejat zijn. We hoorden later dat er uit de 3e auto ook etenswaren gejat waren. De auto’s konden niet op slot omdat er gewoon zoveel zand in het sleutelgat zit dat je sleutel er niet in kan. Het is een dingo area (wilde honden) maar als de autodeuren dicht zitten komt zo’n beest er echt niet in hoor!
Na Lake Mackenzie reden we door naar het kamp. Toen begon de horror. Het was er verschrikkelijk druk, er waren 3 groepen a 32 personen op 1 plek. Dus 1 kookplek, 1 overdekte plek met picknick tafels en 1 afwasplek met ook maar 1 kraan. Er waren 4 douches, waarvan 1 met licht (om 19 uur wordt het donker) en er kon er maar 1 op slot. Net als van de 4 toiletten. Het was smerig, er was al vrij snel geen toiletpapier meer en het plafond zat helemaal onder de beesten (zie foto)
Het koken ging heel chaotisch, we hadden de groep in tweeën gedeeld voor afwas en koken om dat de 2e avond om te wisselen. Maar ineens ging iedereen zich overal mee bemoeien. Het eten was niet slecht, we hadden zelfs steaks voor op de bbq maar van sommige dingen waren gewoon echt te weinig.
In een van de andere groepen zaten heel veel Engelsen (en dan van de bovenkant van Engeland, de slechtere dus) Ze hadden ontzettend veel drank meegenomen en voor hun was het al de 2e en laatste avond, dus dan moet je natuurlijk helemaal tot het gaatje. De herrie van het schreeuwen, de muziek en de drinkinggames konden we nog enigszins overleven terwijl in ons tentje lagen, op de grond!!!! Maar de volgende ochtend was echt te bizar voor woorden. De meesten van die andere groep zijn heel de nacht doorgegaan of hebben maar een uurtje of 2 geslapen en waren dus nog dronken toen ze wakker werden. Terwijl wij aan ons ontbijt zaten waren zij aan het ontbijten met drank. Er liep een luidruchtig meisje rond die aan iedereen vroeg of iemand nog wijn had, ze zou er wel 50 dollar voor betalen. In het overdekte deel aan ‘onze’ tafel zat een gozer zo stomdronken dat hij zat te kwijlen, z’n ogen draaiden helemaal weg. Terwijl mensen van ons zeiden dat ze hem water moesten geven, gaven ze hem nog meer wijn. Op dat moment begon hij te spugen en zat alles onder. Nogmaals, aan het andere eind van de tafel zaten wij aan ons ontbijt!!!
Niemand hielp hem, een meisje van onze groep ging hem helpen en vroeg onze hulp om hem daar weg te dragen. Dat was de druppel, WTF f#*^$ him!! Toen hebben we even duidelijk gemaakt dat hij en zijn groep het zelf veroorzaakt hebben en dat we echt niet van plan waren iets te doen. Er liep nog een gozer stomdronken rond, viel continu bijvoorbeeld. Hij kwam me al bekend voor en zondag in het hostel kwamen we erachter dat hij de manager van het hostel is.
Alsof elk greintje verantwoordelijkheid en verstand verdwijnt bij sommige mensen zodra ze op dat eiland komen. Het kwam er dus eigenlijk op neer dat er maar 2 regels waren: Niet fluiten en niet in het kampvuur spugen want de ‘camping’ was van Aboriginals en die geloven dat je dan kwade geesten oproept. Zeg niet tegen grote groepen jonge backpackers dat er geen regels zijn!!! Want er zijn er veel die dat niet aankunnen.

Kelly (Nederlandse bij mij in de auto) was er echt helemaal klaar mee en ik zag het eigenlijk ook niet echt zitten om nog zo’n avond mee te moeten maken maar de enige optie om eerder van het eiland af te gaan was een taxi laten komen wat zo’n 200 dollar zou kosten of kijken of er bij die andere groep een plekje was. Nou voor geen goud dat ik bij die zatlappen in de auto ga, dan nog maar een nacht overleven. Die andere groep ging ook weg terwijl er dus nog veel dronken waren, ik wil niet weten wat er allemaal in die auto is gebeurd! Na die drama en het opruimen van onze spullen zijn we weer gaan rijden.
Wij zijn eerst naar de champagne pools gegaan, door rotsen zijn er op een strandje kleine jacuzzi’s ontstaan. De kuilen vullen zich met zeewater dat over de rotsen heen klapt en wordt snel verwarmd door de zon omdat het zo ondiep is. Door de bubbels van de zee noemen ze het de champagne pools. Helaas was het door gebrek aan zon nog niet echt warm maar zeker mooi om gezien te hebben. Hierna zijn we gaan lunchen en toen naar Eli’s Creek gereden. Dat is een riviertje met het zuiverste water in heel Australië, de Aboriginals zijn er ook van overtuigd dat het water van die creek geluk brengt. Wij hebben dus gelijk onze flessen daar gevuld haha. Je kon een stuk omhoog lopen en dan zo door het riviertje naar beneden drijven. Een stuk verderop lag een dode walvis die aangespoeld was, zo te zien lag het dier er al een tijdje, en de stank…. man, echt niet te doen gewoon. Hierna zijn we naar de campsite teruggegaan, we waren er al rond half 5 dus op dat moment de enige groep, gelijk onze kans gepakt en op ons gemak gaan koken. De gids had voor Kelly een ander tentje zodat ze een stukje verderop een rustigere avond kon hebben, ik zou met haar mee gaan zodat ze daar niet alleen lag. Ook kreeg ze een matras zodat ze in ieder geval goed kon slapen. Rond een uur of 19 begon het te regenen en dat is eigenlijk niet meer gestopt. Om ongeveer half elf vonden we het wel prima en zijn we door de regen naar onze tent gerend. Daar aangekomen kwamen we erachter dat die niet echt helemaal waterdicht was, ach we zien wel.
Na ongeveer een uur geslapen te hebben maakte ze me wakker met de vraag of ik mee wilde lopen naar het toilet (je mag niet alleen vanwege de dingo’s) Op dat moment kwamen we erachter dat echt alles zeiknat was in de tent, bij haar nog erger dan bij mij, heel het matras, haar slaapzak, haar pyjama. Dus we hebben onze spullen verzameld, naar het toilet gegaan, op de terugweg onze spullen gepakt uit de tent en als een gek gaan rennen terug naar de andere tenten. Daar was namelijk een groot zeil overheen gespannen. Dan toch maar op de grond slapen maar in ieder geval droog.
Ruud lag net te slapen en toen kwamen wij de tent binnenvallen haha.
De volgende dag naar lake wally gegaan, ongeveer 3 kwartier lopen landinwaarts maar het was de moeite waard, het was wel weer erg mooi, het water was zelfs warm maar omdat het zo fris was en bijna continu regende zijn er maar 5 gekken van onze groep helemaal het water ingegaan (waaronder Sam, dat Canadese meisje) Hierna zijn we gaan lunchen en Kelly en ik hebben daar maar wat gekocht in de winkel, we hadden echt geen zin in dat hele eetgedoe om elkaar aan te moeten kijken voor de paar laatste sneetjes brood en plakjes kaas. Toen richting de ferry gereden om terug te gaan naar Rainbow Beach. Alle dagen hebben we continu gewisseld met rijden, ik heb het laatste stuk nog een keer kunnen rijden. 8 mensen per auto dus je moet wisselen en dan hadden we er ook nog 7 in de auto bij Darren onze gids die bij hem natuurlijk niet konden rijden dus die gingen we ook nog in de andere auto’s laten rijden.

Om een lang verhaal kort maken; het was het geld niet waard!!
Bij Duck travel in Sydney hebben ze ons een heel mooi praatje gegeven en het kwam er niet bij in de buurt. Gemiddeld heeft iedereen zo’n 400 dollar betaald, dus per auto is dat 3200 dollar. Het eten kan niet meer dan 200 per auto gekost hebben, benzine stond nog niet eens op de helft (weet niet hoeveel er in gaat), drank anders dan water moesten we zelf kopen.
We zouden vandaag even bij de receptie duidelijk maken dat het het geld niet waard was maar ik heb de anderen nog niet gezien. Dus dat laat ik nog weten.
Verder ga ik eind van de dag met de Greyhound naar Airlie Beach om te beginnen met m'n job.