Tasmania; full of surprises and changes

In het vorige verslag ben ik geëindigd met dat we in het vliegtuig zaten onderweg naar Hobart, Tasmanië. We hadden een auto gehuurd vanaf de 2e dag en hadden een beetje een planning gemaakt, in ieder geval om linksom het eiland te bezichtigen en te eindigen bij de ‘long lost family’ in Coles Bay aan de Oostkust. Komen we aan op het vliegveld rijden er geen bussen de stad in maar alleen een shuttle busje. Aangezien die net weg was en we ong 1,5 uur op de volgende moesten wachten dachten we dat het wel een slim plan was om vast een hostel te boeken. Dit hadden we namelijk niet vooraf gedaan omdat er volgens Bavo meer dan genoeg zat. Ja niet dus!!! Vakantietijd, festival etc, of te wel alles vol! Tja en toen?
Wij naar Budget gegaan om te kijken of de auto een dag eerder al beschikbaar was. We hebben even moeten wachten maar uiteindelijk bleek het geen probleem te zijn. De auto die wij via internet gehuurd hadden zou een 5 deurs zijn want het leek ons wel prettig om de backpacks achterin de kofferbak te kunnen doen ipv op de achterbank van een kleiner 3 deurs autootje. De Nissan Micra en Swift bijvoorbeeld waren zelfs duurder dan deze. Ik denk dat we gewoon gelukkig tegen een vette deal aangelopen zijn want we hebben nu dus een gloednieuwe (dec ’12) Hyundai i45!!!! (zie foto)
We hebben Loes gebeld of we in de eerste dagen welkom waren zodat we het land rechtsom rond konden gaan rijden en dit was gelukkig geen probleem, onze redding!! Onderweg naar Coles Bay zagen we al rijdend hoe prachtig dit land is. We zijn in Orford gestopt voor een steenoven pizza (vermeld in het toeristenboekje), zeker de moeite waard. Heel anders dan die goedkope Domino’s op dinsdagavond hoor ;)
In Coles Bay hebben we kennis gemaakt met de hele familie en na wat lekker geborreld en gekletst te hebben werden wij getrakteerd op een barbecue. Daarna samen met hun een reisplanning voor de rest van de week gemaakt.
De volgende dag wilden we samen met Loes en haar dochter Colette naar Wine Glass Bay, dit schijnt echt heel mooi te zijn. Er zijn verschillende manieren om te komen; een wandeling van ruim een uur, dure kano trip of met een boot. Wij wilden dus gaan lopen, eenmaal op de parkeerplaats aangekomen bleken de walking tracks dicht te zijn. Het was te warm, nl richting de 40 graden, en dus grote kans op bosbranden. We hebben nog een kleine stop gemaakt bij Honeymoon bay (de naam zegt het al, hier worden veel huwelijken voltrokken) en daarna hebben Daisy en ik besloten dag 2 en 3 van de planning om te wisselen en eerst omhoog te rijden langs de oostkust maar wel weer terug naar Coles Bay. De oostkust is prachtig om te zien; Binalong bay en de Bay of Fires.
Bay of Fires is een lange kustroute met allemaal rode rotsen aan de kust. Helemaal aan het eind zijn we ook even het water ingegaan om af te koelen. Het water was echt heel erg koud maar zo super mooi en helder.
Onderweg terug naar ‘huis’ wilden we nog wel een paar stops maken maar helaas was dit niet mogelijk. Op de radio hoorden we ineens dat er meerdere bush fires waren ontstaan. Onder andere bij Bicheno en daar moesten wij langs. Na contact met Loes gehad te hebben, hebben we inderdaad besloten om zo snel mogelijk in een keer door te rijden. Vlak voor Bicheno zagen wij inderdaad achter Mt Roland een dikke rookpluim en langs de weg verschillende spot fires. Die spot fires ontstaan van rondzwevend as van de daadwerkelijke brand dat neer komt op een nieuwe droge plek. Als je goed kijkt op de foto zie je links van het midden een rood rechthoekje, dit is een brandweerwagen! Kun je ook een beetje inschatten hoe hoog die vlammen dus zijn.
Uiteindelijk hebben wij geen problemen gehad hoor maar verder in het zuiden in de Peninsula, rechts naast Hobart, heeft echt een flinke brand gewoed. Hier zijn in het dorp zeker 65 huizen en een school verwoest.
Aangekomen in Coles Bay zat de familie bij de buren en waren wij ook welkom om aan te schuiven. Hier hebben we gezellig wat zitten drinken met meerdere buren en uiteindelijk kwam iedereen met z’n geplande avondeten aanzetten en gingen we pas rond half 12 naar huis. Het was erg gezellig.
Dag 3, zaterdag, konden we dus nog niet naar Wineglass bay omdat de branden en de temperatuur redelijk doorzette. Mel (Loes d’r man) zat ’s ochtends vroeg al weer bij de radio en rond 7 uur zeiden ze dat Coles Bay niet in de gevarenzone zat maar een stuk aan het begin van de weg wel. En er is maar 1 weg dus het was binnen 2 uur wegwezen of blijven tot……
Wij hebben er met het gezin voor gekozen om naar hun gewone huis in Launceston te gaan maar de meeste buren zijn gebleven. Uiteindelijk is de weg pas de volgende dag echt afgesloten maar ja je weet het nooit. In Launceston hebben we gelijk op de computer accommodatie en trips voor de rest van de week kunnen boeken. Daarna nog even een rondje door Launceston gereden en boodschapjes voor de volgende dag gedaan.
Toen zaten we namelijk al op dag 4 en was het toch echt tijd om afscheid te nemen en verder te reizen. We wilden richting Cradle Mountain en hebben vlak voor het park in de buurt van Sheffield accommodatie geboekt in een cabin park. Onderweg hiernaartoe kom je verschillende farms tegen (misschien gezien op fb). De eerst was de Christmas Hill Raspberry farm, hier hebben we heerlijk gebruncht met scones, frambozenjam en cream en met waffles en frambozenjam en ijs. Beiden waren heerlijk. Dit alles werd gecombineerd met een raspberry iced tea voor Daisy en ik had een raspberry latte. Voor onderweg nog wat verse frambozen gekocht en bij de kassa konden we de ‘famous chocolate coated raspberry’s’ proeven. Echt hemels!!! Maar zooooo duur hahaha
De volgende was de Cheese farm, helaas konden we ze niet aan het werk zien omdat het zondag was maar er was wel veel informatie, een winkeltje, kaas om te proeven en leuke koeien om foto’s mee te maken. De laatste was de Chocolate farm, hier kon je ook proeven en van alles kopen. Ik heb hier lekker in het zonnetje van een koffie en cointreau truffel genoten.
Verder omhoog gereden door Penquin. Hier zou een ondergrondse markt zijn maar helaas waren we daar net te laat voor. Ook kun je hier dus Penquins spotten maar niet midden op de dag in 38 graden, dus hebben we maar heerlijk van een uitzicht genoten en onze framboosjes.
Ondertussen met een alleraardigst stel uit Devonport zitten kletsen die vroeger een bakkerij hadden en nog wel eens patisserie koks uit Nederland en België in dienst namen. We kregen toen we weggingen huisgebakken koekjes mee voor onderweg. De mensen zijn allemaal zo lief hier!
Hierna zijn we via Sheffield naar onze overnachting gereden. Sheffield is een klein dorpje waar heel veel gebouwen grote muurschilderingen hebben, helaas waren we er wat aan de late kant om de hele route nog te lopen.
Na in ons overnachtingshokje te hebben geslapen was het tijd om te douchen, met muntjes!!! 5 min warm water voor een dollar!! Dat was lang geleden, heb het maar even kort gehouden. Net aan het begin van het park zat Devil@Cradle, een sanctuary voor de Tasmanian Devil. Die is namelijk aan het uitsterven door een ziekte waarbij de dieren met een kankergezwel dood gevonden worden maar ze zijn er nog niet achter hoe de dieren eraan komen. In dit sanctuary fokken ze met de Devils om ze weer uit te zetten in het wild. De gids was een beetje een vreemde vogel haha. Op een gegeven moment probeerde hij een Tasmanian Devil te lokken en dit deed hij met een voer, een dood muisje. Maar hij trekt het dier gewoon met z’n blote handen uit elkaar om op verschillende plekken een stukje te leggen. Echt een smerige geur zeg.
In Cradle Mountain aangekomen vanaf het visitor centre met het shuttle busje verder het nationaal park ingegaan. Eerst helemaal door naar beneden naar Dove Lake. Je kon er helemaal omheen lopen maar daar deed je ruim 2 uur over. We hadden (gelukkig) nog meer op de planning staan voor de dag en het was erg warm dus hebben we maar een kleine wandeling gekozen van een kwartiertje.
Terug naar boven ook nog de ‘Enchanted Walk’ van 20 min gedaan.
Ik had in het boekje gelezen dat bij Rosebury de hoogste waterval van Tasmanie zat, echt heel mooi op het plaatje, dus daar wilden we wel graag naar toe. Na een stuk omgereden te moeten hebben en een hobbelige onverharde weg kwamen we om half 5 op het parkeerterrein aan. Bleek dat de wandeling naar de watervallen ruim 2,5 uur zou duren (return). Omdat we ook nog een stuk moesten rijden naar Queenstown voor onze overnachting hebben we maar besloten om verder te rijden, helaas dus weer iets moois van Tasmanie moeten missen.
Onze overnachting in Queenstown was het oude Empire Hotel, echt super mooi!! En heel lekker gegeten voor een redelijk normale prijs.
Dag 6 in Tasmanië! We hebben de Gordon River cruise geboekt vanaf Strahan. Kort gezegd: 100 dollar weggegooid!!!! Ja alle tours en dingen zijn zo duur en je wilt toch wat zien. Maar hier aan de westkust was het ondertussen alweer wat afgekoeld. Wat afgekoeld?? Ja tot maximaal 15 graden en regen!! We hadden wel lange mouwen en broek aan maar om nou in de regen over Sarah Island te lopen waar vroeger gevangenen naar gestuurd zijn, of om een stuk het regenwoud in te lopen en de verschillende bomen te bekijken, gaat me toch iets te ver.
Na deze geweldige cruise konden we (met de verwarming aan) ongeveer 4 uur in de auto vertoeven onderweg naar Hobart. Veel regen en op het dieptepunt gaf de temperatuurmeter 9 graden aan.
Eenmaal in Hobart aangekomen was ons geluk nog niet voorbij. Na dat we ons hostel City Central Backpackers midden in de stad hadden gevonden, werden we daar warm verwelkomd door de receptioniste. (alles behalve dus) Wat een takkewijf (sorry) was dat zeg!
Op een gegeven moment zei ze zelfs; ja dit is echt de slechtste baan die je maar kunt hebben en ik werk 14 uur per dag, 6 dgn per week. Uhhh do I look like I care???
Maar goed ze kon onze reservering in eerste instantie niet vinden, bleek dat wij zelf een fout hebben gemaakt. Wij dachten namelijk met het maken van onze planning; 2 dagen in Hobart dus 2 nachten hostel boeken. Even vergeten dat we pas op dag 3 ’s ochtends vroeg terug naar Sydney vlogen. En de avond dat wij daar stonden had ze geen plek voor ons.
Na veel pijn en moeite ons geld teruggekregen als we het maar niet tegen haar baas zouden zeggen. (Hallo alsof ik weet wie dat is, don’t worry mate! We zetten alleen maar een recensie op internet)
Maar ja toen moesten we nog iets vinden voor die avond en het liefst ook de andere 2. Om niet al te veel geld uit te geven hadden we een motel voor 1 nacht kunnen pakken en de volgende dag zoeken naar een hostel maar het was wel een kleine kans want het was nog steeds erg druk in Hobart. En terug naar dat andere hostel was sowieso geen oplossing. Het was al laat in de avond en moesten snel beslissingen nemen. Au voor de portemonnee maar heerlijk voor Kimmie besloten we dus om 3 nachten in het motel te slapen. (2x zo duur als een hostel) Eigenlijk hadden we ook geen tijd om de volgende dag weer onze spullen moeten te verplaatsen naar een nieuwe accommodatie.
De eerste dag in Hobart wilden we eerst naar Mt Field National Park, hier zou ook een mooie waterval zijn. Ivm de Total Fire Ban en dat alle parken dicht zijn dachten we ’s ochtends maar eerst even te bellen. Ik kreeg een antwoordapparaatbandje dat zei dat de wegen voor alle auto’s begaanbaar waren en er lag alleen sneeuw op de parkeerplaats. Huh?? Tja het bandje was van 5 dec.
Dus wij toch maar kijken, half uur rijden, ja hoor weg dicht. Geen National park voor ons.
Op naar de markt in Margate. Stelde ook niks voor maar wel ff lekker koffie gedronken.
Hierna naar de Rosny wijk gegaan, dit is aan de andere kant van Hobart en moet je dus de grote brug over. Hier was een look out en een shoppingmal (die is tenminste niet dicht)
Eind van de middag terug naar de haven in Hobart voor Fish and Chips aanbevolen door Loes. Nu hou ik daar niet zo erg van dus verwachte al niet veel, echt spannend was het niet. Toch weer beetje die andere cultuur hier denk ik? ’s Avonds lekker drankje gedaan in de kamer en m’n foto’s eindelijk bij m’n verslag van Sydney kunnen plaatsen.
De volgende dag hadden we een boottochtje op Bruny Island geboekt. Ik had eigenlijk het foldertje maar half bekeken, zag dat we rotsen, natuur en zeehonden zouden zien met kans op dolfijnen. Joh leuk, boek maar. Maar waarom vergeet ik toch altijd te kijken naar de bootjes!!
Het was een soort speedboot met zo’n rubberen rand, wel redelijk groot, ong 25 man per boot. Maar ja op open zee en volgens Daisy stond er ook in de folder dat dit de 4wheeldrives onder de boten zijn. (Oh shit, niet gelezen)
Voor we weggingen deelden ze al tabletjes uit haha. Ondanks mijn bandjes heb ik die toch maar genomen. En als je er snel last van hebt moest je dat zeggen, dus ik dat gedaan, kreeg ik er zelfs 3.
Nou de eerste 20 min gingen nog redelijk, de volgende 20 dacht ik; niet aan toegeven!!. En de volgende 2 uur heb ik achter op de boot naast de kapitein gestaan om naar de horizon te kunnen kijken. NEVER AGAIN!!
Maar wat we zagen was wel heel mooi hoor, blij dat we samen waren want Daisy heeft in ieder geval nog wel foto’s kunnen maken.
Na even wat bijgekomen te zijn in de auto gestapt richting de ferry om weer naar het vaste land te gaan. De ferry was zoveel heen en terug erg druk, helaas hebben we dus buiten de boottocht om niet zo heel veel kunnen zien van het eiland.
De volgende dag terug naar Sydney. Zodra ik in het hostel was m’n spullen gedropt en zo snel mogelijk weg. Bijkletsen met Rachel want die gaat zondag naar huis. Toch raar wat voor band je kan krijgen hier, waarschijnlijk komt het omdat je in hetzelfde schuitje zit als je samen in die startgroep zit maar als het klikt kunnen het echt hele goede vrienden worden. Soms deel je zelfs met hun nog meer dan thuis, gewoon door de situaties waar je in komt. En in Nederland gaan we zeker afspreken maar ga haar hier wel missen hoor, was emotioneel afscheid om zo maar te zeggen.
Maar ja op naar het volgende, ik zit nu in de trein naar Tamworth waar we over 2 dagen worden opgehaald voor de 5 dagen Jackeroo. (paardrijden, schapen scheren, kampvuur etc)
Ik heb geen idee hoe het daar is en het kan dus goed zijn dat ik 5 dagen totaal geen bereik heb, bij deze haha

Dikke kus Kim

Ps maak je geen zorgen over alle bosbranden enzo hoor. Vaak zit het zover weg van waar ik zit en ze weten hier allemaal goed er mee om te gaan en hoe te handelen.